یادمه کوچولوتر از حالا که بودیم؛ وقتی دفتر می‌خریدیم اول یه خط کش و مداد قرمز برمی‌داشتیم و تا ته دفتر رو خط کشی می‌کردیم. کلاس سوم به بعد تنها فرقی که کرد این بود که به جای مداد از خودکار قرمز استفاده کردیم.

یادمه خیلی انرژی صرف می‌کردیم برای اینکه وقتی با خودکار می‌نویسیم غلط نداشته باشه و مجبور نشیم خط بزنیم. البته اون موقع‌ها هم لاک غلط گیر بود؛ اما تو این خط‌ها نبودیم. معلم‌ها هم نمی‌گذاشتن از لاک استفاده کنیم. خدا خیرشون بده. کاش الان هم همینطور بود. چرا؟ خب گوش کن تا بگم.

این روزا بچه‌ها همیشه کنار خودکار یه لاک هم دارن. تا غلط می‌نویسن سریع ماست‌مالی می‌کنن (منظور همون لاک گرفتنه!) هیچ هم الزامی ندارن که به نوشته هاشون دقت کنن که بی‌غلط باشه.

حالا خودت قضاوت کن. نوشته‌های کسی که حواسش هست چی می‌نویسه با نوشته‌های کسی که همیشه غلط‌هاش رو ماست‌مالی می‌کنه یه جوره؟ فرق نداره؟

حالا تصور کن این دو جور روحیه در مقابل مسائل و مشکلات زندگی چه عکس‌العمل هایی نشون می‌دن؟

دیگه ریز نشیم. فقط یه کم به کارهای کوچیک و کم اهمیتی که انجام میدیم دقت کنیم بد نیست. اصولا درسته که تکنولوژی خیلی « های » شده. اما مگه کسی مجبورمون کرده حتما از تکنولوژی استفاده کنیم؟

برای تکمیل بحث بد نیست یه سری هم به مطلب « دلچسب ترین اسارت دنیا » بزنی.

یا علی